Het is maandagavond wanneer ik de deur van de woonkamer sluit na onze Muzikale Nachtzoen. Mijn collega en ik wandelen naar de lobby om nog even na te bespreken en af te ronden. Woorden die omhoogkomen zijn warmte, geborgenheid en veiligheid. Deze Nachtzoen voelde als een soort warme deken voor de koude dagen, bewoners genoten enorm.
We lopen naar onze auto’s en onze wegen scheiden zich weer. In het halfuur dat ik naar huis rij, denk ik terug aan de avond. Terwijl de regen zachtjes tegen mijn autoruiten klettert denk ik na over al het moois wat er zojuist gebeurd is. Er was ruimte voor gezelligheid, er is gelachen, er is gehuild en er zijn samen herinneringen opgehaald.
Éen bewoonster gaf van tevoren aan er wel bij te willen zitten, maar dat ze eigenlijk niet zo’n zin had. Tijdens de Nachtzoen leek ze een beetje los te komen. Ze begon langzaam te vertellen. Aan het einde zong ze zachtjes mee en vormde er een kleine, tevreden glimlach op haar gezicht. Aan het einde liep de dame nog even langs om te vertellen dat ze het zo fijn gevonden had en dat ze alles even los kon laten. Dat gevoel van voldoening, is eigenlijk in geen woorden te omschrijven.
Ik ben thuis en ik parkeer de auto. Ik steek de sleutel in het slot, terwijl de warmte en voldoening nog door mijn lijf gieren. Op de bank pak ik een deken om de warmte nog even vast te houden. Ik lach en realiseer me weer eens, ik heb de mooiste baan ter wereld. – Daantje
